Proces uzyskiwania zezwoleń ma zapewnić, że substancje stanowiące bardzo duże zagrożenie (SVHC) są stopniowo zastępowane mniej niebezpiecznymi substancjami lub technologiami, o ile odpowiednie rozwiązania alternatywne są dostępne i możliwe do zastosowania z ekonomicznego i technicznego punktu widzenia.

Proces rozpoczyna się w momencie, w którym państwo członkowskie lub ECHA, na wniosek Komisji, proponuje uznanie danej substancji za SVHC.

Substancje o następujących właściwościach można sklasyfikować jako SVHC:

• Substancje spełniające kryteria przyjęte dla substancji rakotwórczych, mutagennych lub działających szkodliwie na rozrodczość (CMR) kategorii 1A lub 1B, zgodnie z treścią rozporządzenia CLP.
• Substancje trwałe, wykazujące zdolność do bioakumulacji i toksyczne (PBT) lub bardzo trwałe i wykazujące bardzo dużą zdolność do bioakumulacji (vPvB), zgodnie z treścią załącznika XIII do rozporządzenia REACH.
• Każda substancja poddana indywidualnej ocenie, która wzbudza nie mniejsze obawy niż substancje sklasyfikowane jako CMR lub PBT/vPvB.

Proces identyfikacji SVHC obejmuje 45-dniowe konsultacje. Kiedy substancja zostanie zidentyfikowana jako SVHC, zostaje umieszczona na liście kandydackiej. Umieszczenie na listy kandydackiej natychmiast nakłada pewne obowiązki na dostawców substancji, m.in.:

• dostarczenie karty charakterystyki
• informowanie o bezpiecznym stosowaniu
• udzielanie odpowiedzi na pytania konsumentów w ciągu 45 dni oraz
• powiadomienie ECHA, jeśli dostarczany artykuł zawiera SVHC w ilościach przekraczających jedną tonę na producenta/importera rocznie, oraz jeśli stężenie substancji przekracza 0,1% (w/w).

Umieszczanie substancji SVHC na liście kandydackiej

Zamiar zgłoszenia wniosku, by dana substancja została zidentyfikowana jako SVHC, zostaje opublikowany w rejestrze intencji przed złożeniem wniosku, co pozwala poinformować o tym fakcie zainteresowane podmioty jeszcze przed zgłoszeniem.

Wniosek zostaje opracowany zgodnie z treścią załącznika XV do rozporządzenia REACH i obejmuje dwie główne części. Pierwsza zawiera dane i uzasadnienie identyfikacji substancji jako SVHC. Druga część, którą rozpatruje się na kolejnych etapach następujących po identyfikacji, zawiera informacje na temat ilości substancji dostępnych na rynku UE, jej zastosowań i możliwych rozwiązań alternatywnych.

Po opublikowaniu wniosku, zainteresowane podmioty może zgłosić do niego uwagi lub przekazać dodatkowe informacji w ramach 45-dniowych konsultacji. Uwagi mogą dotyczyć właściwości substancji, jej zastosowań i rozwiązań alternatywnych.

W przypadku braku uwag podważających wniosek o identyfikację substancja zostaje bezpośrednio wpisana na listę kandydacką. Uwagi dotyczące zastosowań i rozwiązań alternatywnych są gromadzone i wykorzystywane na późniejszym etapie, tzn. w ramach zaleceń dotyczących umieszczenia substancji w wykazie substancji podlegających procedurze udzielania zezwoleń.

Po otrzymaniu uwag, które zawierają nowe informacje lub kwestionują podstawy identyfikacji substancji jako SVHC, zarówno propozycja, jak i uwagi są przekazywane komitetowi państw członkowskich (MSC), które podejmują decyzję o zidentyfikowaniu substancji jako SVHC.

Substancja zostaje dodana do listy kandydackiej po osiągnięciu przez komitet jednomyślnego porozumienia. Jeśli komitet nie osiągnie jednomyślnego porozumienia, sprawa zostaje przekazana Komisji.